ထိုေခတ္ထိုအခါက တရားေဟာျပီးဆိုလွ်င္
အသံကေလးေတြ
လြင္လြင္ျဖင့္ ေဟာေနက်ထံုးစံျဖစ္၏။
အသံေကာင္းမွလည္း
ဓမၼကထိက ျဖစ္နို္င္သည္။ ဂါထာကေလးရြတ္
အနက္ဆံ
ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အသံကိုအနိမ့္အျမင့္ဆြဲ
၀တၳဳေၾကာင္းကို
လြမ္းေလာက္ေအာင္ အသားေပး ေဟာေနက်၊
ထိုေခတ္ၾကီး
မွာ ဆရာေတာ္က ရိုးရိုးပင္ ေဟာျပေနေတာ္မူ၏။
ထို႕ေၾကာင့္တစ္ခါေသာ္ အရင္းအခ်ာျဖစ္တဲ့ ဒကာၾကီး
ဦးလယ္က ေလွ်ာက္ဖူးသည္-
“ဘယ့္ႏွယ္ တစ္ခါတစ္ရံ အသံကေလး ဘာေလးနဲ႕ လုပ္အံုး
မွေပါ့-ကိုယ္ေတာ္”
ထိုအခါ ဆရာေတာ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္ကာ၍
ပိတ္ပင္တားျမစ္
ေတာ္မူပါသတတ္၊ ထို႕ျပင္လည္း ဤသို႕
မိန္႕ပါသတတ္။
“မဟာ မျဖစ္ဘူး ဒကာၾကီး၊ မလုပ္နဲ႕
မလုပ္နဲ႕ အသံေတြလုပ္ျပီး
ေဟာေနရင္ ပရိသတ္က အသံဘက္ကို လိုက္-
လိုက္ကုန္တယ္။
ေဟာတဲ့ကိုယ္ေတာ္ကလဲ ဒီလိုပဲ အသံမလြဲေအာင္
ဆိုျပီး အသံကို
အာရံုျပဳျပဳေနရတယ္။ ဒီေတာ့ တရားေတြလည္း
ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္
ကုန္ေရာ၊ သစၥာတရားေတြ ဆိုတာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႕
ေလးေလးပင္ပင္ ရွိရမွာ။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း
“ အသံေတြလုပ္ျပီး
ရွည္ရွည္ဆြဲ၍ တရား မေဟာရဘူးလို႕”
တားျမစ္ထားတာပဲ။
ဟုတ္ပါသည္။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး
အထူး ပညတ္ေတာ္မူထားခ်က္ရွိပါသည္။
“န ဘိကၡေ၀ အာယတေကန ဂီတႆေရန ဓေမၼာ
ဂါယိတေဗၺာ၊
ေယာ ဂါေယယ်၊ အာပတၱိ ဒုကၠဋႆ” တဲ့။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့-
“သဘင္သည္မ်ားလို ရွည္လ်ားတဲ့ ဂီတသံ
နဲ႕ တရားမေဟာရ၊
ေဟာလွ်င္ ဒုကၠဋ္ အာပတ္သင့္ေစ” တဲ့။
ထို႕ျပင္ အသံရွည္ဆြဲျပီး ေဟာတဲ့
အတြက္ ရနိုင္တဲ့ အျပစ္(၅)ခ်က္
ကိုလည္း ဆက္လက္၍ မိန္႕ဆိုေတာ္မူလ်က္ရွိပါေသးသည္။
ပဥၥိေမ ဘိကၡေ၀ အာဒီန၀ါ အာယတေကန
ဂီတႆေရ ဓမၼံ ဂါယႏၱႆ၊
အတၱနာပိ တသၼိ ံသေရ သာရဇၨတိ၊ပေရပိ
တသၼိ ံ သေရ သာရဇၨတိ၊
ဂဟပတိကာပိ ဥဇၥ်ာယႏ ၱိ၊ သရကုတၱိမၸိ
နိကာမယမာနႆ သမာဓိႆ
ဘေဂၤ ါ ေဟာတိ၊ ပစ ၦိမာ ဇနတာ ဒိ႒ါနုဂတိ
ံ အာပဇၨတိ”
အဓိပၸါယ္ကေတာ့-
၁။ကိုယ့္အသံကိုယ္ျပန္၍ ႏွစ္သက္စြဲမက္ေနမိတတ္ျခင္း။
၂။သူတစ္ပါးတို႕က ကိုယ့္အသံေပၚ လာ၍
ႏွစ္သက္ စြဲမက္ေနတတ္ၾကျခင္း။
၃။လူေတြရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕မႈကို ခံရတတ္ျခင္း။
၄။အသံလုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ကိုယ့္သမာဓိ
ပ်က္ျပားရျခင္း။
၅။ေနာင္လာေနာက္သားေတြက ကိုယ္လုပ္သမွ်ကို
အတုလုိုက္ေနတတ္ျခင္း။
ဤသို႕ အျပစ္(၅)မ်ိဳးရွိသည္ဟု ေဟာေတာ္မူထားသည္။
(မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တစ္ဘ၀
သာသနာ မွ)
*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္*****
0 comment:
Post a Comment