သိျခင္းႏွင့္ ဆင္ျခင္ျခင္း

ေသာတာပန္တည္ျပီးသူဟာ သာမာန္ေနထိုင္တဲ့အခါ ပုထုဇဥ္နဲ႕မျခား တူျပီး

ဆင္ျခင္ေနတဲ့အခါ ရဟႏ ၱာနဲ႕မျခားပါဘူးတဲ့။

ဒီေတာ့ ေသာတာပန္တို႕ဟာ ကိေလသာျဖစ္ရင္ျဖစ္မွန္သိတယ္

 ျဖစ္ေက်ာမရွည္ဘူးလို႕ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးမ်ားရဲ႕တရားေတာ္မ်ားမွာ

နာၾကားရသလို စာအုပ္စာေပေတြမွာလည္း ဖတ္မွတ္ဖူးတာျဖစ္လို႕

ကာမဂုဏ္အာရံုကို ဘယ္လိုမ်ားခံစားၾကသလဲလို႕စဥ္းစားစရာ

ျဖစ္လာပါတယ္။အနာဂါမ္ ႏွင့္ ရဟႏ ၱာမ်ားကေတာ့ ခႏၶာေပၚသမွ်

ေပၚခႏၶာပ်က္တာကိုခ်က္ခ်င္းရႈမွတ္ဆင္ျခင္နိုင္ၾကတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။

 ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္ အရိယာမ်ားမွာေတာ့ ခႏၶာ ေပၚရင္

ေပၚမွန္းသိၾကပါတယ္။ သို႕ေသာ္ ရႈမွတ္ဆင္ျခင္မိတဲအခါလည္းရွိသလို 

မရႈမွတ္ မဆင္ျခင္မိတဲ့အခါလည္းရွိပါတယ္။ျဖစ္ေက်ာမရွည္တာ

ဘယ္လို ျဖစ္ေက်ာမရွည္တာလဲ ဆိုေတာ့ ျဖစ္တာကိုျဖစ္မွန္းသိလိုက္တာပါ။

ပုထုဇဥ္က မသိပါဘူး။ျဖစ္တယ္ ဆက္ျဖစ္တယ္ျဖစ္မွန္းကို သတိမထားလိုက္

မိတာ။ ေသာတာပန္က ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွန္းသိတယ္ ျဖစ္တာ တစိတ္ ျဖစ္မွန္းသိတာ

တစိတ္ျဖစ္ျပီးတိုင္းျဖစ္မွန္းသိတဲ့စိတ္ၾကား၀င္တယ္။ ပုထုဇဥ္က ျဖစ္ျပီးဆက္ျဖစ္

ေနတယ္။ ျဖစ္မွန္းသိတဲ့စိတ္ ၾကားမ၀င္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္က

ျဖစ္ေက်ာရွည္ျပီး အရိယာက  ျဖစ္ေက်ာတိုတယ္လို႕ဆိုတာပါ။

ဒါက ျဖစ္တာျဖစ္မွန္းသိျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာဘစိတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္မွန္းသိလိုက္တယ္။

ျဖစ္မွန္းသိေပမယ့္ တဏွာကရွိေနေသးေတာ့ ဆက္ဆက္ျပီးျဖစ္ပါတယ္။

ျဖစ္တယ္ ျဖစ္မွန္းသိတယ္ အပ်က္ကိုေတာ့ မဆင္ျခင္မိပါဘူး။အကယ္၍မ်ား

ျဖစ္တာျဖစ္မွန္းသိျပီး အနိစၥလကၡဏာကိုပါ ရႈမွတ္ဆင္ျခင္မယ္ဆိုရင္

ရဟႏ ၱာနဲ႕မျခားဘူးလို႕ ဆိုတာပါ။

ကာမတဏွာကုန္သြားျပီးတဲ့ အနာဂါမ္ဆိုရင္ျဖစ္မွန္းသိတာနဲ႕ အပ်က္ကိုပါ

ရႈမွတ္ဆင္ျခင္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္း ညစ္ညဴးတဲ့ ကာမဂုဏ္ခံစားမႈေတြ

ကို စြန္႕လႊတ္ေတာ့တာေပါ့။ကာမဂုဏ္ဆိုတာ ညစ္ညဴးတယ္လို႕ ထင္ရွား

သိျမင္တာကိုး။ကာမဂုဏ္အာရံုကို ႏွစ္သက္သာယာဖြယ္လို႕ျမင္ေနေသးတဲ့

ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္မ်ားကေတာ့ ဒါကိုမစြန္႕လႊတ္နိုင္ေသးပါဘူး။

တဏွာက ဦးေဆာင္ျပီး ေခၚယူေနေလေတာ့ ဥပါဒါန္ အစြဲေလးနဲ႕

က်ဴးလြန္ေနၾကဆဲပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေသာတာပန္ သကဒါမ္ေတြဟာ ကာမတဏွာ

ရွိေနၾကေသးတဲ့ ကာမဂုဏ္အာရံုကို ႏွစ္သက္ဖြယ္အျဖစ္ ခံစားလိုၾကေသးတဲ့

အရိယာမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ကိေလသာျဖစ္တိုင္းျဖစ္မွန္းသာသိျပီး အနိစၥလကၡဏာကို

ဆင္ျခင္ဖို႕ေတာ့ သတိအားနည္းေသးပါတယ္တဲ့။ ဆင္ျခင္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္

ေတာ့ ရဟႏ ၱာနဲ႕မျခားတူပါတယ္။ အျမဲတမ္းရႈမွတ္ဆင္ျခင္ေနတဲ့ အရိယာနဲ႕

သိသာသိျပီး မရႈမွတ္ မဆင္ျခင္တဲ့အရိယာ မွာ မဂ္ရထားတာျခင္းတူေပမယ့္

အျမဲတမ္းရႈမွတ္ဆင္ျခင္ေနတဲ့ အရိယာက ပိုျပီး ခ်မ္းသာပါတယ္။

ေအာက္မဂ္ အရိယာ ႏွစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္နဲ႕ သကဒါဂါမ္တို႕ဟာ

ေ၀ဒနာနိေရာဓါ တဏွာနိေရာေဓါ နိဗၺာနံ ျဖစ္ျပီးခ်မ္းသာမယ္မွန္းသိေပမယ့္

ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာနဲ႕ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာ အသိအမွတ္နဲ႕ ေပ်ာ္ေန

ၾကတဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။

ပုထုဇဥ္မ်ားကေတာ့ ေပ်ာ္ေနရရင္ ေပ်ာ္ျပီးရင္းေပ်ာ္ခ်င္ၾကတယ္။

ဒါဟာ ေလာဘစိတ္ကေလးပါလားလို႕ မေတြးျဖစ္ၾကပါဘူး။

သမာဓိတည္တည္ၾကည္ၾကည္နဲ့ေနေလ့ရွိတဲ့သူေတြကေတာ့

စိတ္ကိုအရမ္းၾကီးလြတ္ထြက္မသြားေအာင္ထိန္းၾကတဲ့သေဘာေလး

ေတာ့ျဖစ္ၾကျပီး မိမိသႏာၱန္မွာ ေလာဘစိတ္ျဖစ္သြားပါလားလို႕

ကိေလသာ အျဖစ္သေဘာကိုမသိၾကပါဘူး။ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္

ထိန္းတာပဲရွိပါတယ္။ ကိေလသာျဖစ္သြားတာပါလားလို႕

ထိန္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။

အဲ့ဒါ အရိယာနဲ႕ ပုထုဇဥ္ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေတြဟာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ထက္ေတာင္ အျမင္တင့္တယ္

ေအာင္ ေနတတ္ၾကပါတယ္။ သိတ္ျပီးၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ႕

ကာယဣေျႏၵ ၀စီဣေျႏၵ ရွိၾကပါတယ္။ သို႕ေသာ္  မေနာဣေျႏၵ

ပိုင္းမွာေတာ့ အရိယာနဲ႕ ျခားနားသြားပါတယ္။ ဣျႏၵိယ သံ၀ရပိုင္းကို

ေလ့လာဖူးသူေတြကေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ နားလည္နိုင္ၾကမွာပါ။

အရိယာဆိုတာ ကာယဣေျႏၵ ၀စီဣေျႏၵအားျဖင့္ တင့္တယ္ေအာင္

မေနၾကဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ သကၠာယ ဒိ႒ိ ကပ္ညွိမႈ မပါၾကပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ေလာကဓံနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ အရိယာေတြက

မႏွစ္သက္ဖြယ္အာရံုနဲ႕ေတြ႕လည္း ေဒါသျဖစ္ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိနိုင္ၾကပါေသးတယ္။ မ်ိဳသိပ္ဟန္ေဆာင္ျခင္းနဲ႕ ဘာမွ

မဆိုင္တဲ့ ကပ္ညွိမႈ မရွိတဲ့ ေဒါသမ်ိဳးျဖစ္ၾကတာပါ။

ႏွစ္သက္ဖြယ္အာရံုနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ရင္လည္း အေကာင္းေလာကဓံတစ္ခု

အေနနဲ႕ ခံစားစံစားျပီး ကပ္ညွိမႈမပါပဲ စြန္႕လႊတ္ဖို႕လည္း အဆင္သင့္

ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။

သိျခင္းသည္ သီးျခား ဆင္ျခင္ျခင္းသည္သီးျခားျဖစ္ပါေၾကာင္းနဲ႕။

အရိယာတို႕ရဲ႕ သိျခင္းကို မ်က္စိနဲ႕ျမင္နိုင္စြမ္းမရွိတာေၾကာင့္

အရိယာတို႕ ျဖစ္ေက်ာတိုတယ္ ဆိုတာ လူသာမာန္ေတြ မသိနိုင္ေၾကာင္း

အထက္မဂ္အရိယာတို႕ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕ ဘယ္လိုေနျပီး

ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ေအာက္မဂ္အရိယာတို႕ နားလည္

နိုင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း သိျခင္းနဲ႕ ဆင္ျခင္ ျခင္းကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း

နားလည္သေဘာေပါက္ၾကျပီး အရိယာကို စြပ္စြဲေစာ္ကားမိျခင္းမွ

ကင္းနိုင္ၾကပါေစ။

အရိယူပ၀ါအႏ ၱရာယ္ကို မက်ဴးလြန္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ။

*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္*****