အဆင့္အတန္း

ေလ့လာၾကည့္မိသေလာက္ကေတာ့ ဥေပကၡာတရားကို
တကယ္လက္ကိုင္ ထားႏိုင္တဲ့သူဆိုတာ အနာဂါမ္အဆင့္ေလာက္
႐ွိမွ ေသခ်ာပါလိမ့္မယ္...အျခားအဆင့္ေတြမွာေတာ့ အျမဲတမ္း
ဥေပကၡာစိတ္ကိုမေမြးႏိုင္ေလာက္ဘူး..သတိ အားႀကီးၿပီး
အျမဲတမ္းဆင္ျခင္ေနတဲ့သူ သမာဓိအားေကာင္းၿပီး ေလာကီစ်ာန္
စသည္ရတဲ့အထိ က်င့္ၾကံထားသူမွ မွန္ကန္တဲ့ ဥေပကၡာျပဳႏိုင္သူ
ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..ေအာက္မဂ္အရိယာက အထက္မဂ္အရိယာကို
မသိႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့စကားက ႐ွိထားေလေတာ့ ကိုယ့္မွာ႐ွိတဲ့အဆင့္နဲ႔
ေ၀ဖန္ၾကည့္ရတာကလည္း မျမင္ပဲလက္နဲ႔စမ္းၿပီးခန္႔မွန္းၾကည့္ရတဲ့
မ်က္မျမင္ပုဏၰားေတြလိုပါပဲ..အမွန္ျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာပါဘူး
တရားအားထုတ္ရာမွာလည္း ဘယ္ဥာဏ္က စလာတယ္ဆိုတာ
သိဖို႔ထက္ အလုပ္လုပ္တတ္ဖို႔က ပိုၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္
ဥာဏ္စဥ္ေတြအေၾကာင္းကိုသိဖို႔ေတာ့

စာအုပ္ေတြမွာေရးထားတဲ့အတြက္သိခ်င္ရင္ေလ့လာစရာရႏိုင္ပါတယ္
လက္ေတြ႔မွာေတာ့ စာထဲမွာေရးထားတဲ့အတိုင္း တဆင့္ၿပီိး
တဆင့္ရဖို႔ နည္းမွန္လမ္းမွန္အားထုတ္မွ ျဖစ္လာတာပါ
ဘဂၤဥာဏ္ကိုရၿပီလို႔သိၿပီး ေနာက္တဆင့္ ဘယဥာဏ္ကို
အားထုတ္မွပဲလို႔ ၾကံစည္ၿပီးတဆင့္တဆင့္အတြက္သီးျခားစီ
အားထုတ္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ နည္းလမ္းမွန္တဲ့ အားထုတ္မႈ
နဲ႔ ပစၥဳပ႒ာန္လို႔ ေခၚတဲ့ အားထုတ္ရင္ျမင္လာတဲ့ဥာဏ္အျမင္ကို
ေယာနိေသာမနႆိကာရနဲ႔ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔သာျဖစ္ပါတယ္
ဘဂၤဥာဏ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါဟာ ဘဂၤဥာဏ္ပါလားလို႔ သိလိုက္တဲ့
အခ်ိန္မွာ ဘဂၤဥာဏ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ခႏၶာရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္သေဘာကို ရႈမွတ္ျခင္းကလြတ္ထြက္ၿပီး
သညာအမွတ္တခုကို အာရံုေရာက္သြားလို႔ ခႏၶာကိုျမင္တဲ့ ဥာဏ္ကေန
ဥဒစၦျဖစ္သြားတဲ့ သေဘာပါ။ေကာင္းေသာ မွတ္မိျခင္းေပမယ့္

နိ၀ရဏ ငါးပါးထဲက တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဥဒၵစ ၦ နိ၀ရဏျဖစ္သြားတာပါ။

အဲ့ဒီလို နိ၀ဏျဖစ္သြားတာကို ဖယ္ျပီး ရႈတတ္မွတ္တတ္ရင္ေတာ့

တရားစဥ္က ဆက္ျပီးတက္သြားနိုင္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕

ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကဥာဏ္စဥ္ကိုသင္မေပးၾကပါဘူး အလုပ္စဥ္

ကိုသာသင္ေပးၾကပါတယ္ ဥာဏ္စဥ္သိလို႔ ဥာဏ္ကြန္႔ၾကတဲ့

သူေတြဟာ တရားျပန္ထိုင္လည္းဘဂၤဥာဏ္ေလာက္ျပန္ရဖို႔ကို

မလြယ္တတ္လို႔ပါ အဓိက ကေတာ့ပုထုဇဥ္နယ္ကေန

အရိယာနယ္ကိုတက္လွမ္းေရာက္႐ွိဖို႔သာ အဓိက ျဖစ္ပါတယ္

ဥာဏ္ေလ့လာျခင္းထက္ အလုပ္စဥ္မွန္မမွန္
စစ္ေဆးျခင္းက ပိုၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္...
လြယ္ကူလ်င္ျမန္စြာ နိဗၺာန္သို႔မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏိုင္ပါေစ

………

..

အထက္မွာေဖၚျပထားတဲ့ စာပုိဒ္ဟာသမီးေတာ္ေရးထားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္မွာ

မွတ္ခ်က္ေရးျပီးေဆြးေႏြးတဲ့သူကို တုန္႕ျပန္ခဲ့ သမီးေတာ္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္တစ္ခု

ျဖစ္ပါတယ္။

သမီးေတာ္က ဒီလိုတုန္႕ျပန္ေရးသားခဲ့ျပီးမွ နာမည္ၾကီးဆရာတစ္ေယာက္ေရးတဲ့

စာတစ္ပုဒ္ေအာက္ကမွတ္ခ်က္ကိုဖတ္မိတဲ့အခါ ေတြးစရာရလာပါတယ္။

မွတ္ခ်က္ေရးသားသူက ဆရာမ တစ္ေယာက္နဲ႕ ဘာသာေရးအေၾကာင္း

ေဆြးေႏြးရာမွာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ျပန္မေျဖပဲ အဆင့္အတန္းနဲ႕

စကားေျပာသြားတယ္လို႕သူ႕ အသိ သူ႕ အေတြးကို ပိုစ့္ေအာက္မွာ

ဟစ္တိုင္လုပ္သြားတာပါ။

တကယ္ေတာ့ လူမႈကြန္ယက္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ မိမိ စြမ္းသေလာက္

ဓမၼဒါန ျပဳေနၾကသူေတြပါ။ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားရဲ႕ တရားေတာ္ကို ႏွစ္ျခိဳက္မိလို႕

မွ်ေ၀တာရွိသလုိ မိမိ စြမ္းသေလာက္ေလး ေရးသားမွ်ေ၀ေနတာေတြရွိပါတယ္။

အနာဂါမ္ အရိယာနဲ႕ ရဟႏ ၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ အြန္လိုင္းမသံုးေလာက္ဘူးလို႕

ယူဆရတာပါပဲ။ကိုယ္တိုင္ မရအပ္ မေရာက္အပ္ေသးတဲ့ မဂ္ဖိုလ္ဆိုေတာ့လည္း

ေ၀ဖန္ဖို႕မစြမ္းသာပဲ ထင္ျမင္ခ်က္တခုအေနနဲ႕ ေတြးၾကည့္ရတာပါ။

ေအာက္မဂ္ အရိယာ ႏွစ္ပါးကေတာ့ ကာမတဏွာရွိေနၾကေသးသူ

မ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ ေသခ်ာေပါက္ အြန္လိုင္းေပၚမွာရွိေနမယ္လို႕

တထစ္ခ်ေျပာနိုင္တာပါ။အဲ့ဒီေတာ့ အြန္လိုင္းသံုးတဲ့သူမ်ားထဲမွာ

ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ မွ်ေနေ၀ေနေပမယ့္ ပိဋကတ္သံုးပံု

အာဂံုေဆာင္ၾကသူမ်ားမဟုတ္ ကိေလသာ တစ္ပါးမွ မက်န္ေအာင္

အျမစ္ျပတ္ပယ္သတ္ျပီး ရဟႏ ၱာၾကီးမ်ားမဟုတ္ေလေတာ့

သူသိတာ ရွိနိုင္သလို သူမသိတာေတြကလည္း အမ်ားၾကီး

ရွိေနမွာပါ။လူ အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြနဲ႕ ရွိၾကတဲ့ အြန္လိုင္း

ေလာကမွာ ပညာျပိဳင္ၾကသူေတြရွိတယ္။ပညာစမ္းၾကသူေတြ

ရွိတယ္။ ပညာရွင္လို႕ ယူဆျခင္းခံရလို႕ ပညာစစ္မစစ္

စစ္ေဆးၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေမးတဲ့ေမးခြန္းနဲ႕

အေမးခံရတဲ့သူနဲ႕ ထိေတြ႕တဲ့အခါ ေမးတဲ့ေမးခြန္းရိုးသားရင္လည္း

အေမးခံရသူက မနႆိကာရ မွာ ေယာနိေသာ ျဖစ္ျပီး ေျဖေကာင္း

ေျဖပါလိ္မ့္မယ္ အေယာနိေသာျဖစ္ျပီးေျဖေကာင္းေျဖပါလိမ့္မယ္။

အေသကၡပုဂၢိဳလ္မျဖစ္ေသးသမွ် ေယာနိေသာမနႆိကာရ အျမဲတမ္း မွ

မျဖစ္ေသးတာ။ မျပည့္စံုေသးတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဇာေတြက

မမွန္နိူုင္ေသးတာပါ။ ေဇာမမွန္ေသးေတာ့ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ျပႆနာတိုင္းဟာေျဖရွင္းေပးတဲ့သူရွိလည္း

ေျပလည္နိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ တဖက္ကေျပလည္ေပမယ့္

တျခားတဖက္က ကုတ္ကပ္တြယ္ျငိေနရင္လည္း ေျဖရွင္းလို႕ မျပီးနိုင္

မျပတ္နိုင္ၾကပါဘူး။ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေတာင္မွ ေျဖရွင္းေပးပါလွ်က္

တားျမစ္ေတာ္မူပါလွ်က္နဲ႕ ေပကပ္တြယ္ျငိၾကတဲ့သူေတြေၾကာင့္

ျပႆနာနဲ႕ေ၀းရာ ပလလဲေတာကို တစ္ပါးတည္းၾကြျမန္းရတဲ့

အထိ ကပ္ဖဲ့ျပီး မာန္တက္ၾကတာ။ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကလည္း

တဏွာ၊ မာန ၊ ဒိ႒ိဆိုတဲ့ လက္သည္ပါပဲ။ငါမွန္တယ္။ ငါသိတယ္။

ငါတတ္တယ္။ ငါ   ၊ ငါ့ဥစၥာ ၊ ငါမွငါ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ရွင္းမရတာ။

ဘုရားေတာင္ ရွင္းမရလို႕ လက္ေလွ်ာ့ရတဲ့အထိ အင္အားၾကီးလွပါတယ္။

လူေတြမွာ စာသင္ၾကတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ စာသင္ေနတဲ့

ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၅၀ ရွိတယ္ဆိုပါေတာ့ အဲ့ဒီ အေယာက္

၅၀ ကို ဆရာတစ္ဦးတည္းက စာတပုဒ္ကိုသင္တဲ့အခါ ပံုႏွိပ္စာအုပ္

မွာ ပါတဲ့စာကို ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကို ထျပီး ဖတ္ခိုင္းတယ္။

စာဖတ္တာ ဘာမွ မခက္ဘူး။မူလတန္းအဆင့္လြန္ရင္ စာတိုင္းလိုလို

ဖတ္လို႕ရျပီ။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္တိုင္း စာရဲ႕အဓိပၸါယ္ကိုနားလည္ရဲ႕လား

ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ဖတ္တတ္ေပမယ့္ နားမလည္ဘူး။ ဒီေတာ့

သမိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ပထ၀ီပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေတြကိုဖတ္လို႕သာဖတ္သြားၾကတယ္။

စာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ဆရာျဖစ္တဲ့သူက ရွင္းျပရတာပဲ။ ဆရာျဖစ္သူက

ရွင္းမျပပဲ တတ္သိနားလည္နိုင္သူေတာ့ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။

အားလံုးကေတာ့ မသိနိုင္ပါဘူး။ ဒီထက္ပိုျပီး ဆရာကိုယ္တိုင္ရွင္းျပေပမယ့္

ေက်ာင္းသား ၅၀ စလံုး နားမလည္ၾကဘူး။ ဆရာျဖစ္သူက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ

သီးသန္႕ ရွင္းျပတာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုးကို တျပိဳင္ထဲရွင္းျပတာပါ။ နားလည္တဲ့သူက

နားလည္ျပီး နားမလည္တဲ့ သူက တစ္ေခါက္ရွင္းျပ ႏွစ္ေခါက္ရွင္းျပနဲ႕

ဘယ္ႏွေခါက္ရွင္းျပလို႕မွ နားမလည္တဲ့သူ က်န္ေနတတ္ပါေသးတယ္။

ဒီေတာ့ အဆင့္ဆိုတာ ဘာလဲ။ သူမ်ားက ကိုယ့္ကို ခြဲျခားတာ အဆင့္မဟုတ္ပါဘူး။

ကိုယ့္ အရည္အေသြးနဲ႕ ကိုယ္သာ အဆင့္ျဖစ္ေနတာပါ။ရာထူး ဘယ္ေလာက္

ၾကီးၾကီး ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႕

အရည္အေသြးကိုသာ အဆင့္လို႕ သတ္မွတ္လို႕ရတာပါ။ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။

ရာထူးသာၾကီးတာ စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းက ေအာက္ဆံုးကလို႕ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။

ပိုက္ဆံသာ ခ်မ္းသာတာ စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းက ဘယ္လို လို႕ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။

အဲ့ဒါ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရအေသြး ကို အဆင့္အတန္းလို႕သတ္မွတ္တာပါ။

ရာထူးေတြ ဥစၥာဓနေတြကို အဆင့္အတန္းလို႕ေခၚတာက လူကိုေခၚတာ

မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ စာသင္ခန္းထဲမွာ အတန္းသားခ်င္းအတူတူ

အရည္အေသြးေပၚမူတည္ျပီး အဆင့္ေတြထြက္လာပါတယ္။ လာဒ္စားျပီး

ေပးတဲ့အဆင့္မ်ိဳးကေတာ့ အဆင့္အမွန္မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဆင့္အမွန္က

မိမိရဲ႕အရည္အေသြးသာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူလူခ်င္းေပမယ့္ အဆင့္ကြဲျပားပါတယ္။ သုူငယ္တန္းအဆင့္က

ကိန္းဂဏန္းေလးေတြကို တစ္ကေန တစ္ဆယ္ထိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း

ေရတြက္နိုင္မွာေပါ့။ ပထမတန္းကေလးက ဒီထက္ပိုျပီး ေရတြက္နိုင္မွာေပါ့။

ဒုတိယတန္းကေလးက ကိန္းဂဏန္းေလးေတြ ေပါင္းနုတ္ေျမာက္စားသင္ေပး

လို႕ သင့္ေလ်ာ္ျပီ။ သူတို႕စြမ္းနိုင္ရာေလာက္ကိုသင္ၾကားေပးျပီး သင္ၾကား

မႈ သင္ယူမႈအေပၚမွာပဲ သူတို႕က စြမ္းနိုင္မွာပါ။ သူ႕အဆင့္နဲ႕သူပဲ ရပါလိမ့္မယ္။

ဒါကို စိတ္ဆိုးလို႕ အက်ိဳးမထူးဘူး။ အဆင့္တစ္ခုကိုေရာက္ဖို႕က မိမိ တာ၀န္ပါပဲ။

ပုထုဇဥ္နဲ႕ အရိယာဆိုရင္လည္း လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကေတာ့

မိန္႕ေတာ္မူပါတယ္။ ဆံပင္ခ်ည္ေလးတစ္မွ်င္ကိုလက္၀ါးေပၚတင္ထားရင္

ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ မ်က္လံုးထဲ၀င္သြားရင္ေတာ့ ျဖစ္တယ္။ ပုထုဇဥ္နဲ႕

ေသာတာပန္လည္း အဲ့ေလာက္ကြာတယ္တဲ့။ ျဖစ္တည္တဲ့အက်ိဳးရလာဒ္ကိုက

ကြာျခားသြားတာပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ကိုယ္သူ အရိယာျဖစ္ေနျပီလို႕ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ဟုတ္လို႕

ေျပာတာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အရိယာလို႕ ေျပာေကာင္းလို႕လားလို႕ ေမးၾကတယ္။

အရိယာတစ္ေယာက္က လိုအပ္တယ္ထင္လို႕ရွိရင္ ေျပာေကာင္းေျပာနိုင္တယ္။

ေျပာေကာင္းတယ္ မေျပာေကာင္းဘူးလို႕ သီးျခား သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႕ ေဘာင္ခတ္

ထားလို႕မရဘူး။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကတည္းက

ေျပာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိတယ္။ မယံုၾကလို႕ ဘုရားကို သြားေမးတယ္။ ဘုရားက

ဟုတ္တယ္လို႕ ေျဖေပးခဲ့ရတယ္။ ပုဂၢိဳလ္က လိုအပ္တယ္ထင္လို႕ ေျပာတယ္ဆိုတာ

ကိုယ့္က ဘယ္လိုဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးနဲ႕ အကဲခတ္မလဲ။ အထက္မဂ္ အရိယာက

သာ ေအာက္မဂ္အရိယာကိုသိနိုင္တယ္လို႕ ဆိုထားေတာ့ သကဒါဂါမ္ေလာက္မွ

မဟုတ္ရင္ ေသာတာပန္ ကိုသိနိုင္မလား။ အနာဂါမ္ေလာက္မွ မဟုတ္ရင္

သကဒါဂါမ္ ေသာတာပန္ကိုသိနိုင္မလား။ရဟႏ ၱာမွ မဟုတ္ရင္ ေအာက္မဂ္

အရိယာကို သိနိုင္မလား။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေသာတာပန္ျဖစ္တာနဲ႕

ဘယ္သူက အရိယာပါလို႕သိနိုင္စြမ္းျပီလို႕ ထင္ရင္မွားပါတယ္။

မသိနိုင္လို႕လည္း ဗုဒၶ၀င္ေတြမွာ အတိအက်ပါေနတာပါ။

ေရးထားတာေတြ ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ ပုထုဇဥ္ကေန ေသာတာပန္တည္ျပီ

ဆိုတာနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ေပါ့သြားမယ္။ ရင္ထဲမွာေအးသြားမယ္ဆိုတာ။

ေသာတာပန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မနိုင္၀န္ထမ္းထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ား

ပုခံုးေပၚက အထုပ္ၾကီးကို ပစ္ခ်လိုက္သလိုေပါ့သြားတယ္။

ေသာတာပန္ ေပါ့သြားတာထက္ သကဒါဂါမ္က ပိုျပီးေပါ့တယ္။

၀န္ေတြကို တဆင့္ျပီးတဆင့္ပစ္ခ်ေနတာကိုး။ ျပီးေတာ့ တစ္ခုရွိေသးတယ္။

ေသာတာပန္တည္သြားရင္ ေျခဖေနာင့္က ေျမၾကီးကို မထိဘူးလို႕

ဆိုထားတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ မ်က္စိနဲ႕ၾကည့္ရင္ေတာ့ ထိေနတာေတြ႕

မွာေပါ့။ တကယ္ကေတာ့ အရိုးအဆစ္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲျခင္းကိုဆိုတာ။

ေသာတာပန္တည္ရင္ အဲ့ဒီ ေျခဖေနာင့္ က အရိုးအဆစ္က ေျပာင္းသြား

တယ္။အဲ့ဒီပုဂၢိဳလ္က ေျခဖေနာင့္ကို ၾကမ္းခင္းနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ပဲ

ေထာက္ေထာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဆာင့္ခ်ျပီးခ်ခ် ၾကမ္းခင္းကို

မထိဘူး။ မ်က္စိ အျမင္နဲ႕ မထိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကလည္း

ရွင္းေအာင္ေျပာဖို႕ အေတာ္ခက္တဲ့ကိစၥ။ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕

က်က်သိေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ၾကေပါ့။သူမ်ားေျပာသံၾကားကို

နားေထာင္ရတာ ယံုရခက္ခက္ၾကီးေလ။ ဥာဏ္ပညာက အဲ့ဒီ

အဆင့္မွ မေရာက္ေသးရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ျပီး လက္ခံနိုင္မွာလဲ။

သိနိုင္မွာလဲ ။ ခံစားနိုင္မွာလဲ။ ဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ္မစားဖူးတဲ့

အစားအေသာက္အရသာကို သူမ်ားက ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ

မခံစားဖူးေတာ့ ေတြးၾကည့္လို႕ မရသလိုေပါ့။

ဒီေတာ့ တဆင့္ကေန တဆင့္ပိုျပီးေပါ့ပါးလာမယ္။ အရိုးအဆစ္ေတြ

ေျပာင္းလာမယ္။ ဥာဏ္မ်က္လံုးေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ ကိေလသာေတြကို

တစ္လႊာျပီးတစ္လႊာ ခြာခ်သြားမယ္။ ဒါက အရိယာတဆင့္ခ်င္းစီရဲ႕

လုပ္ေဆာင္နိုင္တဲ့စြမ္းအားသတၱိေတြပဲ။ ပုထုဇဥ္ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္

ပထမအဆင့္မွာေတာ့ ဥာဏ္မ်က္လံုးေပၚက ကိေလသာကို တစ္လႊာ

ခ်င္းစီက စျပီးခြာရမွာပဲ။ ေလးလႊာစလံုးကိုတျပိဳင္နက္ခြာခ်ပစ္တာ

မဟုတ္ဘူး။ တစ္မဂ္ျပီးမွ ေနာက္တစ္မဂ္ရၾကတာ။ အဲ့ဒီေတာ့

ကိေလသာ ခြာခ်ထားတဲ့အေပၚမူတည္ျပီး တစ္လႊာကြာရင္

နဲနဲျမင္ျပီ။ ႏွစ္လႊာကြာရင္ ပိုျမင္ျပီ။ သံုးလႊာကြာရင္ ပိုျပီး ျမင္သာ

လာျပီ။ ေလးလႊာကြာရင္ အားလံုးစင္ၾကယ္သြားျပီ။ ကိေလသာ

မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို ကိေလသာ ပိတ္ဖံုးမႈ အနည္းအမ်ားေပၚ

မူတည္ျပီး သူ႕အျမင္နဲ႕သူပဲ ရွိေနမွာ။ အဲ့ဒါ အဆင့္အတန္းပဲ။

တူကိုမတူဘူး။ တမင္ခြဲတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕အရည္အေသြးနဲ႕

သူကြဲတာ။ ဒါေတြက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေပးထားတဲ့ အဆင့္အတန္းပဲ။

ဘယ္ေတာ့မွ  ျပန္မက်ဘူး ။ မယုတ္ေလ်ာ့ဘူး။ တိုးလာဖို႕ပဲ

ရွိတယ္။ခိုင္မာတဲ့အဆင့္တစ္ခုလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါကမွ စစ္မွန္တဲ့

အဆင့္အတန္းပဲ။

ဒါေၾကာင့္မို႕ ကိုယ္သိသေလာက္ေလးနဲ႕ ဘယ္သူက အရိယာ

မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာလို႕မရဘူး။ မ်က္မျမင္ ပုဏၰားၾကီးေတြနဲ႕ပဲ

သြားတူတယ္။ မ်က္မျမင္ပုဏၰားေတြကို  ဆင္ဆိုတဲ့ နာမ ပညတ္

ေအာက္က အတၱပညတ္ခႏၶာအိမ္ၾကီးကို စမ္းခြင့္ေပးလိုက္တာ။

အေျဖ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္တယ္။ နားရြက္ကိုင္စမ္းတဲ့သူက ဆင္ဆိုတာ

ယပ္ေတာင္ လိုပါပဲ။ ႏွာေမာင္းကိုင္ရတဲ့သူက ဆင္ဆိုတာ ေျမြ

လိုပါပဲ။ ကိုယ္ထည္ကိုင္စမ္းတဲ့သူက ဆင္ဆိုတာ နံရံၾကီးလိုပါပဲ။

စသည္ျဖင့္ သူစမ္းသပ္ကိုင္တြယ္ရတဲ့အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး

အေျဖထုတ္တယ္။ တကယ္အေျဖထုတ္ၾကည့္ပါ။ နားရြက္ကို

ဆင္လို႕ေခၚသလား။ နွာေမာင္းကိုဆင္လို႕ေခၚသလား။

ကိုယ္ထည္ကိုဆင္လို႕ေခၚသလား။ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး။

နားရြက္ ႏွာေမာင္း ကိုယ္ထည္ ေရွ႕ေျခ ေနာက္ေျခ အျမီး စသည္ျဖင့္

အျပည့္အစံု အားလံုးကို ျခံဳျပီး ဆင္လို႕ေခၚတာပါ။ ယပ္ေတာင္နဲ႕

တူတဲ့ နားရြက္ဟာ ဆင္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအေနနဲ႕ပဲမွန္တယ္။

ေျမြနဲ႕တူတဲ့ ႏွာေမာင္းဟာ ဆင္ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအေနနဲ႕ပဲ

မွန္တယ္။ နံရံနဲ႕တူတဲ့ ကိုယ္ထည္ဟာ ဆင္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု

အေနနဲ႕ပဲ မွန္တယ္။ တစ္ခုခ်င္းစီကို ဆင္လို႕ ေခၚလို႕မရဘူး။

ဆင္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအေနနဲ႕ပဲ ဆင္နာရြက္။ ဆင္ႏွာေမာင္း။

ဆင္ကိုယ္ထည္ ။ ဆင္အျမီးလို႕ ေခၚပါတယ္။ ဆင္လို႕ေခၚရင္ေတာ့

အားလံုးပါျပီးသားေပါ့။ ဆင္ရဲ႕နားရြက္ အပိုင္းတစ္ခုကို လမ္းမွာေတြ႕

ရင္ ဒါကို ဆင္လို႕ ဘယ္သူမွ မေခၚဘူး။ ဆင္နားရြက္လို႕ပဲေခၚတယ္။

အဲ့ဒီလိုပဲ  ကိုယ္တိုင္အရိယာမျဖစ္ေသးတဲ့သူမ်ားဟာ အရိယာဆိုတာ

ဘယ္လိုပါလို႕ေျပာဆိုေနၾကျခင္းဟာ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအားျဖင့္သာ

မွန္ပါလိမ့္မယ္ ။ အျပည့္အစံုအေနနဲ႕ မမွန္နိုင္ဘူးဆိုတာပဲ။.

ဆင္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲလို႕ မ်က္စိနဲ႕တပ္အပ္ျမင္တဲ့အခါမွ

ကိုယ္အဂၤ ါတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းထဲကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ အျပည့္အစံုကိုမွ

ေခၚတာကို နားလည္လိမ့္မယ္။ အရိယာ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ

လည္း ရဟႏၱာျဖစ္မွ သိနိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေအာက္မဂ္ အရိယာအဆင့္မွာေတာ့

ကို္ယ္စြမ္းသေလာက္နဲ႕ အကုန္လံုးကို မေ၀ခြဲနိုင္ေသးတဲ့အတြက္

မမွန္နိုင္ေသးပါဘူး။ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအားျဖင့္သာ သိနိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက သဂၤလသုတ္မွာ အရိယာတို႕

မလြန္က်ဴးေတာ့တဲ့ ညစ္ညဴးျခင္းတရားေတြကိုေဖၚျပထားပါတယ္။

အဂတိတရားေလးပါးကို မလြန္က်ဴးဘူး။ ဒီေတာ့ အဂတိတရားေတြ

မလြန္က်ဴးတာ အရိယာပါလို႕ သိဖို႕ဆိုရင္ မိမိကိုယ္တိုင္က အရိယာ

ျဖစ္ထားမွ ကိစၥတစ္ခုမွာ အမွန္အမွားသိနိုင္မယ္ ။ အမွန္အမွားသိမွ

အဂတိကို က်ဴးလြန္ျခင္းရွိမရွိ စစ္ေဆးနိုင္မယ္။ ေနာက္တစ္ခုက

အပါယ္ကိုလားေရာက္ေစနိုင္တဲ့ ကံေလးပါးကိုပယ္တယ္လို႕ မိန္႕ေတာ္

မူထားတယ္။ အဲ့ဒီကံေလးပါမွာလည္း ကံေျမာက္မေျမာက္ဆိုတာ

ရွိေသးတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ မုသာ၀ါဒကံ က်ဴးလြန္တယ္လို႕

ကိုယ္က ထင္တယ္။ ဒါေပမယ္ အဲ့ဒီ မုသာ၀ါဒကံက က်ဴးလြန္

တယ္ အျပစ္ျဖစ္တယ္လို႕ သတ္မွတ္နိုင္ဖို႕က အဂၤါေလးပါးစံုညီမွ

က်ဴးလြန္တယ္လို႕ သတ္မွတ္လို႕ရမွာ။ တျခားေသာ ကံေတြမွာ

လည္း သူ႕အဂၤါရပ္နဲ႕သူရွိေသးတယ္။ အဲ့ဒီ အဂၤါရပ္ေတြနဲ႕ညီမွ

ကံေျမာက္တာ။ ဒီေတာ့ မိမိက အဲ့ဒီ အဂၤါရပ္ေတြကို ညီမညီ

ဘယ္လိုဥာဏ္ပညာနဲ႕ စစ္ေဆးမလဲ။ စကားတစ္ခုကိုၾကားဖူး

ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ပညာလြန္ရင္ေကာက္က်စ္တယ္ဆိုတာ။

အဲ့ဒီအခ်က္ေတြကိုေလ့လားဖူးတဲ့သူေတြထဲမွာ သူေတာ္ေကာင္း

စိတ္ဓါတ္ မျပည့္၀တဲ့သူေတြက ကံမေျမာက္တဲ့နည္းနဲ႕

အျပစ္ကိုက်ဴးလြန္ၾကတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့

အက်ိဳးရွိေအာင္ပဲ ၾကံစည္လုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီလိုျခားနား

ျခင္းေတြက ရွိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္စိ အျမင္ေလာက္

နား အၾကားေလာက္နဲ႕ အျပစ္က်ဴးလြန္တယ္လို႕ ယူဆ သတ္မွတ္

လို႕ မရနိုင္ေသးဘူး။ အဲ့ဒီလို ယူဆသတ္မွတ္ျပီး အရိယာမဟုတ္ဘူးလို႕

ကန္႕သတ္ ယူဆလို႕ မရနိုင္ေသးဘူး။

အဲ့ဒီေတာ့ အဆင့္အတန္းဆိုတာ နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ကြာျခားခ်က္ေတြ

မိမိ မသိနိုင္ေသးတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာကို သိေစခ်င္တာပါ။

မေက်နပ္ရင္ေတာ့ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ရေအာင္ၾကိဳးစားၾကေပါ့။

ဥဂၢေသန ႏွင့္ နဋကုမာရီ အမည္ရွိေသာ ကၽြမ္းဘားေမာင္ႏွံတို႕ကေတာ့

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အားက်မခံ ၾကိဳးစားရင္း အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္

ဖိုလ္ဥာဏ္ကိုရအပ္ခဲ့ၾကျပီ မဟုတ္ပါလား။သူက သူ႕ပညာ အေလ်ာက္

အကၽြတ္တရားရရင္ ငါက ငါ့ ပညာ အေလ်ာက္ အကၽြတ္တရားရနိုင္

ေကာင္းရဲ႕လို႕ကိုယ့္ကိုကို အားတင္းျပီးၾကိဳးစားၾကေပါ့။. သူတစ္ပါးက

အဆင့္ခြဲျခား စကားေျပာလာတယ္လို႕ သူတစ္ပါးကို မ်က္လိုေဒါသ

ျဖစ္မယ့္အစား ကိုယ္တိုင္ပဲ သူထက္သာတဲ့ ေတာ္တဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္

တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားေတာ္မူၾကပါ။

မိမိ နဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့အဆင့္တစ္ခု ရေအာင္ ၾကိ္ဳးစားျပီး

အားထုတ္ေတာ္မူၾကပါလို႕ ေလးစားစြာတိုက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း

သပၸဳရိသ အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႕…….။

*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္*****