ေလာကီစိတ္နဲ႔ ေလာကုတၱရာစိတ္

အရိယာျဖစ္သြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ေလာကုတၱရာစိတ္နဲ႔ပဲ
ေနေနၾကၿပီလို႔ သူသူကိုယ္ကိုယ္ထင္တတ္ၾကတယ္။
ကိုယ္တိုင္လည္းအဲ့ဒီလိုထင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဘိဓမၼာကို
ေလ့လာခြင့္ရေတာ့မွ ထင္တဲ့အတိုင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ
သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။

အဘိဓမၼာဆိုတာ ဘုရား႐ွင္ဥာဏ္ေတာ္နဲ႔ခ်ျပထားတဲ့
ခႏၶာရဲ႕သေဘာတရား။ အဲ့ဒီအထဲမွာစိတ္အမ်ိဳးအစားေပါင္း
(၈၉)ပါးပါတယ္။
စိတ္(၈၉)ပါးမွာ ေလာကုတၱရာစိတ္(၈)ပါးပဲပါတယ္။
က်န္တဲ့(၈၁)ပါးက ေလာကီစိတ္။ ေလာကီစိတ္(၈၁)ပါး
ထဲမွာ မတင့္တယ္တဲ့စိတ္(၃၀)၊တင့္တယ္တဲ့စိတ္(၅၁)၊
မတင့္တယ္တဲ့စိတ္(၃၀)ထဲက ဟသိတုပၸစိတ္ဆိုတာ
ဘုရားရဟႏၱာေတြျဖစ္တဲ့စိတ္။ ေနာက္ထပ္တင့္တယ္တဲ့စိတ္
ေလာကီ(၅၁)ထဲက ႀကိယာစိတ္ေတြဆိုတာ ဘုရား႐ွင္နဲ႔
ရဟႏၱာမ်ားသာျဖစ္တဲ့စိတ္ပါ။ ေအာက္မဂ္အရိယာေတြေတာင္မွ
မျဖစ္ၾကပါဘူး။

မတင့္တယ္တဲ့စိတ္(၃၀)ထဲမွာ အကုသိုလ္စိတ္(၁၂)ပါးပါတယ္။
အကုသိုလ္စိတ္(၁၂)ပါးမွာ
ေလာဘမူစိတ္(၈)ပါး
ေဒါသမူစိတ္(၂)ပါး၊
ေမာဟမူစိတ္(၂)ပါး
စုစုေပါင္း(၁၂)ပါး႐ွိတယ္။
အကုသိုလ္စိတ္(၁၂)ပါးမွာ ေသာတာပန္
အရိယာပယ္ၿပီးတာက(၅)ပါးပဲပယ္ႏိုင္ေသးတယ္။
(၇)ပါးက်န္တယ္။ပယ္တဲ့အကုသိုလ္စိတ္(၅)ပါးက
ေလာဘမူစိတ္(၄)ပါးနဲ႔၊ေမာဟမူစိတ္(၁)ပါးျဖစ္ပါတယ္။
က်န္တဲ့အကုသိုလ္စိတ္(၇)ပါးက ေလာဘမူစိတ္(၄)ပါး၊
ေဒါသမူစိတ္(၂)ပါး၊ေမာဟမူစိတ္(၁)ပါး။ စုစုေပါင္း
(၇)ပါးက်န္တယ္။ေဒါသစိတ္(၂)ပါးကို တစ္ခုမွ မပယ္ရေသးဘူးေနာ္။
ကိေလသာ(၁၀)ပါးထဲက ဒိ႒ိနဲ႔ဝီစိကိစၦာ (၂)ပါးကို
ေသာတာပန္ကပယ္တယ္။
ေသာတာပန္အရိယာပယ္ၿပီး က်န္တဲ့အကုသိုလ္စိတ္
(၇)ပါးထဲက သကဒါဂါမ္အရိယာက ဘာတစ္ခုမွမပယ္ႏိုင္
ေသးဘူး။ သူကေတာ့ ကိေလသာနဲ႔ေျပာရင္ ကာမရာဂလို႔
ေခၚတဲ့ ေလာဘစိတ္ရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းနဲ႔ ပဋိဃလို႔ေခၚတဲ့
ေဒါသစိတ္ကိုေခါင္းပါးေအာင္ျပဳျပင္တယ္။

ေသာတာပန္ျဖစ္တဲ့ေလာဘ ေဒါသေလာက္ အားမႀကီးေတာ့တာေပါ့။
ေလာဘ ေဒါသေတာ့ သကဒါဂါမ္ကျဖစ္ကိုျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဒီေတာ့ ေသာတာပန္နဲ႔သကဒါဂါမ္ဆိုတာ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြခံစား
စံစားၿပီးေပ်ာ္ပါးေနဆဲ။
ပုထုဇဥ္တို႔နဲ႔တသားထဲ ႐ွိေနဆဲပါ။သူ႔မွာကြာတာက
ဣေျႏၵကြာပါတယ္။အရိယာတို႔ရဲ႕ဣေျႏၵကိုပုထုဇဥ္တို႔
ဘယ္လိုမွမသိႏိုင္ပါဘူး။စာေပက်မ္းဂန္
ေလ့လာထားတိုင္းလည္း ကိုယ္တိုင္မရဖူးတဲ့
ပညာအရာဆိုတာ စိတ္ကူးနဲ႔သိႏိုင္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။
ဥပမာေပးရရင္ စိန္တစ္လံုးသရက္သီးကိုမစားဖူးပဲ အရသာကို
မသိႏိုင္သလိုေပါ့၊ သံုးႏွစ္သရက္သီးရဲ႕အရသာမ်ိဳးမဟုတ္သလို
ရင္ကဲြသရက္သီးရဲ႕အရသာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ပါဘူး။
မခ်စ္စု သရက္သီးရဲ႕အရသာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး။
သရက္သီးခ်င္းတူေပမယ့္ အနံ႔အရသာကဲြျပားတာကို
နားလည္ရင္ နိဗၺာန္ရဲ႕အရသာနဲ႔နိဗၺာန္ကို
မ်က္ေမွာက္ျပဳသူရဲ႕ ဣေျႏၵကိုလည္းခန္႔မွန္းေျခနဲ႔
ေျပာလို႔မရဘူးဆိုတာပါပဲ။

သမာဓိနဲ႔ထိန္းတဲ့ဣေျႏၵကေတာ့ ပညတ္အာရံုေတြ
ၿငိမ္ေနတာကိုသာမာန္မ်က္စိနဲ့ ျမင္ၾကရမွာျဖစ္တဲ့
အတြက္ သမာဓိနဲ႔ ထိန္းတဲ့ ဣေျႏၵမ်ိဳးလို႔
ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ လံုးဝမွားတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။
သမာဓိသမားက သမာဓိပ်က္မွာစိုးလို႔ထိန္းေနရေပမယ့္
သမုေစၦဒပဟာန္နဲ႔ ကိေလသာကိုသူ႔အဆင့္နဲ႔သူ ပယ္သတ္ၿပီးတဲ့
အရိယာဟာ ထိန္းစရာမလိုေတာ့ဘူး။
ဣေျႏၵမမဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ပယ္ၿပီးကိေလသာက
ေပၚကိုမေပၚေတာ့တာပါ။ေအာက္ဆံုးအဆင့္
ေသာတာပန္က ကခ်င္ကမယ္ ခုန္ခ်င္ခုန္မယ္
အိမ္ေထာင္သားေမြးျပဳခ်င္ျပဳမယ္။သူ႔မွာပယ္ၿပီးသား
ကိေလသာက ျပန္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
တကူးတကထိန္းေနစရာမလိုဘူး။

ေလာဘစိတ္နဲ႔စားရင္စားမယ္ သြားရင္သြားမယ္
လုပ္ရင္လုပ္မယ္။ ငါဆိုတဲ့ ဒိ႒ိအစဲြမပါဘူး။
တဏွာ၊မာနနဲ႔ အကုသိုလ္စိတ္ေတာ့ျဖစ္တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္တဏွာမကုန္ေသးေပမယ့္ အပါယ္
မသြားေတာ့တာ။ဒိ႒ိဆိုတဲ့အပယ္မ်ိဳးေစ့ကို အၿပီးသတ္လိုက္တာ။
ငါလိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့တဏွာနဲ႔ ငါရသင့္တယ္ဆိုတဲ့မာနေလးေတာ့႐ွိေသးတာေပါ့။
ငါ ရကို ရ ရမယ္ဆိုတဲ့ ဒိ႒ိကမေပၚေတာ့ဘူး။
ရခ်င္စိတ္သာ႐ွိတာ မရမေန သတ္ျဖတ္လုယက္ၿပီး
ယူမွာ မဟုတ္ဘူး။ရေအာင္ႀကိဳးစားေပမယ့္
သတ္ျဖတ္လုယက္ရမွာ ဆိုရင္ေတာ့
လက္ေလ်ာ့လိုက္တာပဲ။မရလည္းေနေတာ့။ဒီလိုေနာ္။
အပယ္မ်ိဳးေစ့႐ွိတဲ့သူကေတာ့ သတ္ရင္လည္းသတ္ရပါေစ၊
လုရင္လည္းလုရပါေစ ငါရခ်င္တာ ရကိုရရမယ္ဆိုတဲ့
စိတ္ႀကီးနဲ႔လုပ္ကိုလုပ္ေတာ့တာပဲ။သတၱိေၾကာင္ၿပီး
မလုပ္ရဲတာနဲ႔ လုပ္ရဲပါလ်က္မလုပ္ေတာ့တာနဲ႔ေတာ့
မတူးဘူးေပါ့ေနာ္။

အဲ့ဒီေတာ့ အရိယာျဖစ္သြားတဲ့ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္လို
ကာမဂုံအာရံုေတြခံစားေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဆိုထားနဲ႔
ကိေလသာ အကုန္အစင္ပယ္သတ္ၿပီးတဲ့ ရဟႏၱာကိုေသာ္မွ
မသိႏိုင္ပါဘူး။ကိေလသာ အားလံုးပယ္သတ္ၿပီးတဲ့ ရဟႏၱာ
ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ဣေျႏၵကို ဗဟုသုတျပည့္စံုၿပီးအျမဲတမ္း
နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခြင့္ရတဲ့သူကသိႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔
ခန္႔မွန္းလို႔သာရမယ္။အတိအက်ေျပာႏိုင္စရာ
အေၾကာင္းမ႐ွိဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
အရည္အခ်င္းကို အရည္အခ်င္းတန္းတူ႐ွိတဲ့
သူကသာ ခန့္မွန္းႏိုင္ၿပီး အရည္အခ်င္းနိမ့္တဲ့
သူကခန္႔မွန္းလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။

ဘုရား႐ွင္နဲ႔ရဟႏၱာမ်ားလည္း ေလာကီစိတ္နဲ႔ေနၾကပါတယ္။
ေလာကုတၱရာစိတ္နဲ႔ေနတယ္ဆိုတာ သမာပတ္ဝင္စားတဲ့
အခ်ိန္မွာသာ ေလာကုတၱရာစိတ္နဲ႔ေနၾကတာပါ။
က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တရားေဟာတဲ့အခ်ိန္ကုသိုလ္
တစ္ခုခုလုပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာႀကိယာစိတ္နဲ႔ေနပါတယ္။
ႀကိယာစိတ္ေတြကေလာကီစိတ္ေတြပါ။ ေအာက္မဂ္အရိယာမ်ား
ျဖစ္ၾကတဲ့ အနာဂါမ္၊သကဒါဂါမ္နဲ႔ေသာတာပန္မ်ားဟာ
ေလာကီစိတ္ေတာင္မွ အကုသိုလ္စိတ္ေတြနဲ႔ေနၾကပါတယ္။
အျမဲတမ္းကုသိုလ္စိတ္ႀကီးပဲျဖစ္မေနပါဘူး။
သူ႔မွာက်န္ေနေသးတဲ့ကိေလသာ႐ွိရင္ အဲ့ဒီကိေလသာနဲ႔
ယွဥ္တြဲၿပီးအကုသိုလ္စိတ္ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။
ေသာတာပန္နဲ႔သကဒါဂါမ္ဆိုရင္ အကုသိုလ္စိတ္(၇)ပါး
လံုးျဖစ္ၾကေသးတယ္။အနာဂါမ္ဆိုရင္ အကုသိုလ္စိတ္
(၁)ပါးျဖစ္ေသးတယ္။ ေလာကုတၱရာစိတ္နဲ႔ပဲေနေနၾကတာ
မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ေသာတာပန္၊သကဒါဂါမ္အရိယာေတြဟာ
သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
ကာမဂံုအာရံုေတြနဲ႔ေမြ႔ေလ်ာ္ေနတဲ့အတြက္
ေလာကုတၱရာစိတ္ျဖစ္ဖို႔အေတာ္ကိုခဲယဥ္းပါတယ္။
သမာဓိထူေထာင္ၿပီးျဖစ္ပ်က္ကို ျပန္ရႈရတာပါ။
ဖလသမာပတ္ဝင္စားႏိုင္ဖို႔ကို မလြယ္တဲ့အတြက္
ေလာကီစိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေနျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အရိယာျဖစ္သြားလို႔မ်ားေလာကုတၱရာစိတ္ေတြနဲ႔ပဲ
ေနေနၿပီးတခ်ိန္လံုးခ်မ္းသာေနၿပီလို႔မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။
ေအာက္မဂ္အရိယာႏွစ္ပါးဟာ ကာမဂံုအာရံုေတြၾကားမွာ
ေလာဘစိတ္ေတြ၊ေဒါသစိတ္ေတြနဲ႔ အကုသိုလ္စိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး
ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာေပ်ာ္ေနၾကတုန္းပါ။
အနာဂါမ္အရိယာကေတာ့ ဘဝတဏွာေၾကာင့္
ခႏၶာႏွိပ္စက္တာကိုေတာ့ခံရအံုးမွာေပါ့။
ကာမဂံုအာရံုေတြေၾကာင့္ေတာ့ မပင္ပန္း
မဆင္းရဲေတာ့ပါဘူး။

သမုဒယအတြယ္႐ွိေနေသးတဲ့ေအာက္မဂ္အရိယာေတြ
အကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ေနၾကေသးတယ္။ ကိေလသာ
ကင္းစင္ၿပီးတဲ့ ရဟႏၱာမ်ားေလာကီစိတ္ျဖစ္တဲ့
ႀကိယာစိတ္နဲ႔ေနၾကပါေသးတယ္။ အရိယာျဖစ္သြားတာနဲ႔
ေလာကုတၱရာစိတ္နဲ႔ေနသြားၾကတာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
ေလာကီစိတ္နဲ႔ေလာကုတၱရာစိတ္အေၾကာင္းကို
အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာမွာ မ်ားစြာေလ့လာေတာ္မူၾကပါလို႔
တိုက္တြန္းအပ္ပါတယ္။


*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္*****