ဘာအဓိပၸါယ္႐ွိသလဲ

ဘ၀တစ္ခုရလာတယ္။ ပထမဆံုး အသက္႐ွင္ဖို႔ႀကိဳးစားရတယ္
ၿပီးေတာ့ ၀တ္ဖို႔ႀကိဳးစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနစရာ႐ွိဖို႔ႀကိဳးစားရတယ္။
သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူပန္ၾကစိုးရိမ္ၾက
အစစအရာရာ ေအးခ်မ္းတယ္ဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး
အေၾကာင္းတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ပူပန္ၾကရတာမလြဲပါ။
ဘာမ်ားအဓိပၸါယ္႐ွိပါသလဲ။

လူတစ္ေယာက္အသက္႐ွင္ဖို႔ႀကိဳးစားရတယ္။
ဘယ္ေတာ့မွ မေသေအာင္ေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္သလား။
ေသမယ္ဆိုတာ သိပါလ်က္ မေသေအာင္ႀကိဳးစားေနရတာ
ဘယ္ေလာက္ေမာသလဲ။စားေပးရတယ္
သင့္ေလ်ာ္တဲ့အဟာရေတြ။
အခ်ိန္နဲ႔အခ်ိန္ လြန္မသြားေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရ။
၀တ္ေပးရတယ္ ရာသီဥတုနဲ႔ ေလ်ာ္ညီိတာ
ေအးတဲ့အခ်ိန္ေႏြးေအာင္
ပူတဲ့အခ်ိန္ အပူဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ။
ေအးတဲ့အခ်ိန္ ေႏြးေအာင္မလုပ္ျပန္ရင္
အေအးလြန္ၿပီးေသ သတဲ့။
ပူတဲ့အခ်ိန္ အပူဒဏ္ကိုထိန္းမထားႏိုင္ရင္လည္း
အပူလြန္ၿပီးေသ သတဲ့။ အပူ အေအးကို ညီၫြတ္မွ်တေအာင္
ထိန္းသိမ္းၿပီးဂ႐ုတစိုက္ ေနထိုင္ေတာ့ေကာ
အခ်ိန္တန္ရင္ေသတာပဲတဲ့။
ကဲ...ေစာေစာမေသေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေမာသလဲ။
စားေပးရ ၀တ္ေပးရ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ေနေပးရ။
ဘယ္ေလာက္ပဲဂ႐ုစိုက္စိုက္ သူကေတာ့ေသမွာပဲ။
ဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔႐ွင္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကတာလဲ။
႐ွင္ေနတာကိုက ဒုကၡျဖစ္ေနဖို႔သက္သက္ပါလား။
မေသခင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထိုင္ၿပီး ျပညိ့ျပညိ့စံုစံုပဲထားပါေတာ့
အဲ့ဒါနဲ႔ေသသြာတယ္။ေနာက္ဘ၀တစ္ခု ထပ္ရလာတယ္
႐ွင္ဖို႔ႀကိဳးစား႐ျပန္တယ္။ စားေပးရ ၀တ္ေပးရ
အပူအေအးညႇိေပးရ
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ၾက ပူပန္ၾက
အခ်ိန္တန္ေတာ့ေသၾက။
ဘာအဓိပၸါယ္႐ွိသလဲ။
စဥ္းစားသင့္တာေနာ္။
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ႐ွာေဖြေနၾကရတဲ့ ဒုကၡ
ကိုယ့္ခႏၶာက တေျဖးေျဖးနဲ႔ အိုမင္းလာတယ္။
ခ်က္ခ်င္းမေသဖို႔အေရး ေသရြာသြားရင္းနဲ႔ ႐ွာေနရတာ။
ေသခ်င္သလားလို႔ေမးရင္ မေသခ်င္ဘူးလို႔ေျဇၾကမယ္။
မေသတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ပါလားဆိုေတာ့ စပ္ျဖဲျဖဲ ရယ္က်ဲက်ဲ။
မေသခင္ တကယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ပဲ
ေသတဲ့အခါ က်န္ရစ္တဲ့သူေတြ အလႈလုပ္ေပးဖို႔
အမွ်ေ၀ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါသလား။ ေသ၇င္ပါေအာင္လို႔
ဒါန သီလေတြလုပ္ေနပါသလား။
ဒိီဘ၀ နဲ႔ ေနာက္ဘ၀ ေကာင္းစားဖို႔ကိုပဲ
အေရးတႀကီး လုပ္ၾကတယ္။
ဘ၀ရလို႔ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာသိၿပီး ဆင္းရဲတာေတြ
အဆံုးသတ္ဖို႔ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ား ၀န္ေလးေနပါသလဲ။
သားအတြက္ပူေနသလား။ သမီးအတြက္ပူေနသလား
မိမိအတြက္ ပူပန္စရာ မလိုေတာ့ဘူးလား။
တကယ္ေတာ့ က႐ုဏာ ဆိုတဲ့စကားဟာ
အရိယာေတြသာ သံုးသင့္တဲ့စကားတစ္ခုပါပဲ။
ဆင္းရဲတဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်မ္းသာတဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒုကၡက မလြတ္ၾကေသးလို႔
ခႏၶာ့ဒုကၡကိုမသိမျမင္ၾကေသးလို႔
ဆင္းရဲတာမွန္းကိုမသိၾကေသးတာက
သနားစရာျဖစ္ေနတာပါ။
ဆင္းရဲတာကိုသိၿပိီး သစၥာေလးပါးျပည့္စံုၿပီး
ျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္
အစ႐ွိတဲ့အရိယာမ်ားကေတာ့ ဆင္းရဲလြတ္ရာ
နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီးသူမ်ားျဖစ္လို႔
ခ်မ္းသာအစစ္ကိုပိုင္ဆိုင္ထားသူမ်ားျဖစ္လို႔
သစၥာမသိၾကေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြကို
သနားတယ္ဆိုတာကမွ အစစ္အမွန္ဂ႐ုဏာစိတ္ပဲ။
ကိုယ္ခ်မ္းသာသလို မခ်မ္းသာၾကတဲ့
သူဆင္းရဲေတြကိုေတြ႔ရင္ သနားတဲ့စိတ္ျဖစ္ဖူးတယ္
ဆိုရင္ အရိယာတို႔က သနားတဲ့စိတ္ျဖစ္တာ
ဒိထက္ပိုပါတယ္
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က
ဘုရားျဖစ္တာနဲ႔ သတၱ၀ါေတြကို ေရႊဥာဏ္ေတာ္
ကြန္ယက္ဖြင့္ၿပီး ၾကည့္ေတာ္မူေတာ့
အ၀ိဇၨာ အေမွာင္ဖံုးၿပီး တဏွာနဲ႔ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့
သတၱ၀ါေတြကို သနားေတာ္မူသတဲ့
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ မဟာဂ႐ုဏာေတာ္ကေတာ့
ႏိႈင္းယွဥ္စရာမ႐ွိေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ဂ႐ုဏာ ျဖစ္သလိုမ်ိဳး
အရိယာ သာ၀ကတိုင္း သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ
ဂ႐ုဏာျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔သစၥာသိသလို သိေစခ်င္ၾကတယ္
သူတို႔ခ်မ္းသာသလို ခ်မ္းသာေစခ်င္ၾကတယ္။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲ႐ွိတယ္ဆိုတာ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း
သိေစခ်င္ျကတယ္။ ဒိ႒ိ ၀ီစိကိစၦာကို သမုေဒၦဒ ပဟာန္နဲ႔
ပယ္ၿပီးျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ သညာသိ ၀ိဉာဏ္သိထက္
ပညာသိနဲ႔ သိေစခ်င္ၾကတယ္။ ဥာဏ္နဲ႔ထိုးထြင္းၿပီး
သိ ေစခ်င္ၾကတယ္
စားစရာ ေနစရာျပည့္စံုေနတာေလာက္နဲ႔ေတာ့
ခ်မ္းသာတယ္လို႔ သိျမင္ေတြးထင္ၿပီး ဘ၀ကူးသြားမယ္ဆိုရင္
လူျဖစ္႐ွံူးတဲ့သူပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္
ခႏၶာရထားၿပီး သစၥာ မသိေသးတဲ့ ဒုကၡသည္ အခ်င္းခ်င္း
လူျဖစ္ျဖစ္ နတ္ျဖစ္ျဖစ္ ျဗဟၼာျဖစ္ျဖစ္ ငရဲသားပဲျဖစ္ျဖစ္
အားလံုးဟာ သနားစရာဘ၀က မလြတ္ၾကေသးတဲ့
သူအခ်င္းခ်င္းျပန္ၿပီးသနားေနၾကတာပါပဲ
သစၥာမသိေသးတဲ့သူမွန္ရင္ ကိုယ္တိုင္လည္း
သနားစရာသတၱ၀ါပါလားလို႔ သိၿပီး ဆင္ျခင္ရပါလိမ့္မယ္
ကိ္ုယ္တိုင္က သနားစရာျဖစ္ေနတာကိုမသိပဲ
တဖက္လူကို သနားေနတယ္ဆိုတာ
ရီစရာႀကီးေတာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
တဖက္သားကို ကိုယ့္ေလာက္မျပည့္စံုဘူးလို႔
ကာမဂုဏ္အာရံုေတြနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ခ်မ္းသားတယ္လို႔
ယူဆတာေတြ ကံေကာင္းတယ္လို႔ အျမင္ အေတြးနဲ႔
ေမာက္မာေနၾကတာေတြဟာ အရိယာ မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္
ရင္ေတာ့ ရီစရာေတြႀကီးပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက
မွာၾကားၾကတာပါ။
အရိယာတို႔ နားမ်က္စိနဲ႔ မေတာ္တာေတြမလုပ္ၾကနဲ႔လို႔
ႊအရိယာတို႔ နားမ်က္စိနဲ႔ မေတာ္တာက
ခ်မ္းသာျခင္းအတုေတြကို ဂုဏ္ေဖၚၿပီး
ေမာ္ႂကြားတာေတြကိုေျပာတာပါပဲ။
ေလာဘျဖစ္တယ္ ေဒါသျဖစ္တယ္ဆိုတာ
ကိန္းတဲ့ကိေလသာမပယ္ရေသးရင္ေတာ့
ေသာတာပန္ျဖစ္ျဖစ္ သကဒါဂါမ္ပဲျဖစ္ျဇစ္
ေပၚၾကမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကာမဂုဏ္အာရံုကို
မပယ္ႏိုင္ေသးလို႔ ခံစားၾကတာ ေမာ္ႂကြားစရာ
ေမာက္မာစရာမ႐ွိပါဘူး။ဒါကိုခ်မ္းသာတယ္လို႔လည္း
အရိယာေတြက မျမင္ပါဘူး။
ကံရဲ႕အေထာက္အပံ့ေကာင္းလို႔ အက်ိဳးေပးေကာင္းလို႔
ျပည့္စံုေနတာလို႔ ျမင္ပါတယ္တဲ့။
ဒါေၾကာင့္လည္း လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီး
သစၥာသိတဲ့ အရိယာျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့
လက္႐ွိဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္႐ွိသြားပါၿပီ။
ကာမဂုဏ္ အာရံုေတြ ခံစားေပ်ာ္ပါးေနလည္း
သူ႔သံသရာ သူုျဖတ္ၿပီးသားမို႔ ဆင္း၇ဲေပမယ့္လည္း
သူ႔ရဲ႕ ဆင္းရဲျခင္းက အဆံုးသတ္႐ွိထားၿပီးသား
ျဖစ္ပါတယ္။
သစၥာသိဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာမွ မဟုတ္ရင္ သံသရာလည္ေၾကာင္း
ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနမယ္ဆိုရင္
ဘာအဓိပၸါယ္႐ွိမလဲ
သုဂတိဘံုကိုေရာက္လာၿပီး အသိဥာဏ္လည္း႐ွိရဲ႕သားနဲ႔
ကာမဂုဏ္အာရံုေတြအတြက္ပဲအလုပ္လုပ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္ၾကေပါ့
ဒီလိုေတြလုပ္ေနတာ ဘာအဓိပၸါယ္႐ွိလဲ လို႔



*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္*****