၀ိပႆနာဆိုတာ အာစို တာမ်ိဳးပဲ

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလသည္ ယခုအခါ ဘုန္းကံၾကီးမားေတာ္

မူလွ၏။ေနစရာ ေက်ာင္းကန္ အေဆာက္အအံုလည္းမရွား၊ ၀တ္စရာ

သဃၤန္းဆို၍လည္း ရိုးရိုးပိတ္သဃၤန္း ေဗာင္းတံဆိပ္ ေရႊလိပ္ျပာ ဗႏၶဳလ

တို႕ မဆိုထားဘိ၊ ထိုအခ်ိန္ ထိုအခါက ေခတ္စားခဲ့ၾကသည့္ ပိုးသဃၤန္း

ဗန္ေကာက္သဃၤန္းတို႕ပင္ အထပ္လိုက္ အပံုလိုက္ရွိသည္။

ဆြမ္းပြဲကိုၾကည့္လွ်င္လည္း ဧရာမ စားပြဲ၀ိုင္းၾကီးႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းခ်ိဳင့္ေတြ

ဆြမ္းဟင္းခြက္ေတြ အျပည့္ အလွ်ံ၊ မုန္႔ပဲ သေရစာေတြဆို တင္စရာ

ေနရာမရွိ၊ စားမကုန္ ေသာက္မကုန္ ေမာက္ေမာက္ျဖိဳးျဖိဳး ဤသို႕

အက်ိဳးေပးေနသည္ကို တစ္ပါးတည္း ဘုန္းေပးေနသည္ေတာ့

မဟုတ္ေခ်။ စာခ်ဘုန္းၾကီးမ်ားကိုေခၚ၍ ေကၽြးတတ္၏။ တိုက္တြင္းမွ

အၾကီးပိုင္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကိုလည္း ပင့္၍ကပ္တတ္သည္။

ဆရာေတာ္၏ တပည့္ၾကီး(ဦးေဇာၾကီးေခၚ) ဦးေဇာတိကသည္

ဆရာေတာ္ႏွင့္ရင္းႏွီး၏။ ဆရာေတာ္၏ အနားကိုလည္း အခ်ိန္

မေရြးကပ္ရဲသည္။ ငယ္စဥ္က စ၍ ဆရာေတာ့္ အႏြံအတာကို

ခံခဲ့သူလည္းျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္အား ေျပာရဲ ဆိုရဲ ေလွ်ာက္ရဲသူ

လည္းျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ျပည့္လွ်ံေမာက္ျဖိဳးေနေသာ ဆြမ္းပြဲ

ၾကီးကိုၾကည့္ျပီးလွ်င္-

“ဘုန္းၾကီး..ဟိုတုနး္က တပည့္ေတာ္တို႕ ဘုန္းၾကီးတို႕ ဆရာတပည့္

ေတြ စာခ်ေနၾကတုန္းက စားစရာဆိုလို႕လည္း ဟုတ္တိပတ္တိ

မရွိ၊ ၀တ္စရာလည္း အနိုင္နိုင္ပါပဲ။ ကိုယ့္ဆြမ္းကိုယ္ ခ်က္စား

လာခဲ့ၾကတာ။ ဟိုတုန္းက ပရိယတ္ကိုး။

အခုေတာ့ “ပဋိပတ္” ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီးက ၀ိပႆနာေတြ ေဟာလာ

ေတာ့ ေပါလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊ စားမကုန္ ေသာက္မကုန္ ျပည့္ျဖိဳး

ေမာက္လွ်ံ  ၀ိပႆနာဆိုေတာ့  အာစို လိုက္တာေနာ္…”ဟူ၍

ရဲရဲတင္းတင္းပင္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့၏။ ဆရာေတာ့ကိုလည္း

လွမ္း၍ အကဲခတ္ေနမိသည္ ဟူ၏။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္၏

မ်က္ႏွာမွာျပံဳးေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာျပီးလွ်င္

“…အင္း.. ၀ိပႆနာ ဆိုတာ  အာစိုတာပဲ..”ဟူ၍

တစ္လံုးတည္း ျပန္၍ မိန္႕သည္ ဟူသတတ္။

ဟုတ္ပါသည္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလ ဘုန္းကံၾကီးမားသည္။

ဘုန္းၾကီးသည္ ဆိုေသာ္လည္း ငယ္စဥ္က စ၍ တစ္သက္စာလံုး

ဘုန္းၾကီးလာသည္ မဟုတ္ပါ။ ပရိယတ္ေတြကိုပို႕ခ်ေနစဥ္တုန္းက

ထံုးစံအတိုင္းသူမ်ားေတြလိုပဲ ငတ္ခဲ့ၾကသည္သာ။ ကိုယ့္ဆြမ္း

ကိုယ္ခ်က္စားျပီး စာခ်လာခဲ့ၾက၏။ ေစတနာ သဒၶါတရားၾကီးမား

လြန္း၍သာ အဆင္းရဲခံျပီး ပရိယတ္ သာသနာေတာ္ကို ထမ္းေဆာင္

နိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ပရိယတ္ဆိုတ ရဟန္းေလာကမွာ ကိုယ့္စာကိုယ္သင္အံ့ပို႕ခ်ေနၾကတာ

ဆိုေတာ့ လူေတြနဲ႕ မဆက္စပ္ပါဘူး။ လူေတြမွာလည္း အရသာ

မေပၚပါဘူး။ထို႕ေၾကာင့္ လူေတြကလည္း ေက်းဇူးတတင္ မရွိပါဘူး။

ပရိယတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာလည္း

သူတို႕ မသိၾကပါဘူး။ ကုသိုလ္ရခ်င္လို႕ လႈတာ တန္းတာေလာက္ပဲ

ရွိပါတယ္။

ေဟာ ပဋိပတ္ဆိုတဲ့ ၀ိပႆနာ အလုပ္ၾကေတာ့ လူေတြက သူတို႕

ကိုယ္တိုင္ က်င့္ၾကံၾကရတယ္။ ဒီေတာ့ အထိုက္အေလွ်ာက္စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမႈ

ရၾကတယ္။အပူေတြေအးတယ္။ အိမ္တြင္း ေသာကမီးေတြလည္း ႏွိမ္နိုင္တယ္။

 အဲ့ဒီက တဆင့္ တခ်ိဳ႕မွာ တရားထူးေတြ ရၾကတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

အဲ့ဒီေတာ့ သူတို႕နဲ႕တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႕မႈ ရွိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္

ေက်းဇူးတတင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေက်းဇူးတင္ေတာ့လည္း သူတို႕

ရွိတာ ဖဲ့ျပီး လႈၾက တန္းၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္

၀ိပႆနာေတြ အာစို ၾကတာ။

(မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တစ္ဘ၀ သာသနာ မွ)


*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္*****