စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေလးတစ္ခုရွိေနတယ္။
အဲ့လိုျဖစ္ရတာကလည္း မိမိကိုမိမိ မလိမ္မာတာလို႕လည္း
ဆံုးေတာ့ ဆံုးမတာေပါ့ေလ။ဒီတိုင္းေနရင္
မသိသာေပမယ့္ ေတြ႕လိုက္တိုင္း
တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ဦးဇင္းၾကီးတစ္ပါးမိန္႕ေတာ္မူတာနဲ႕
ပတ္သက္ျပီး စိတ္က ျဖစ္ေနတာပါ။
ေန့စဥ္ မနက္တိုင္း
အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚကိုတံျမက္စည္းလွည္း
ပါတယ္။နံနက္ေစာေစာ
ဆြမ္းခံၾကြေလ့ရွိတဲ့ ဦးဇင္းၾကီးက
တံျမက္စည္းလွည္းေနတဲ့မိမိကို
ကုသိုလ္ေတြလုပ္လွခ်ည္လား
တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့ကုသိုလ္က
မနည္းဘူးေနာ္လို႕ မိန္႕
ေတာ္မူေလ့ရွိပါတယ္။ေန႕စဥ္လိုလို
နုတ္ဆက္တတ္ျပီး အဲ့ဒီတစ္ရက္
မွာေတာ့ ဦးဇင္းၾကီး ျဖတ္သြားခ်ိန္မွာ
လက္အုပ္ခ်ီျပီး ဂါရ၀ျပဳ
ေနတဲ့ မိမိရဲ႕ အနားကို တိုးကပ္လာျပီး
ဥမၼာဒႏၷီပ်ိဳ႕ကို ခပ္တိုးတိုး
ရြတ္ျပသြားပါတယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈက
အဲ့ဒီလိုရွိ္တယ္
လို႕
ဆိုပါတယ္။အဲ့ဒီလိုမိန္႕ျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မိမိ အေနနဲ႕
ဦးဇင္းၾကီးကိုေရွာင္ပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ
ကသိ ကေအာက္ျဖစ္ေနလို႕ပါ။
မိမိစိတ္ကိုက ဦးဇင္းၾကီးကို
ေဘာင္ခတ္ျပီး သတ္မွတ္ခ်က္ထားမိ
တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အလိုမက်တဲ့စိတ္နဲ႕
ကသိကေအာက္ျဖစ္
ေနတာလို႕လည္း ေတြးမိပါတယ္။။ ဦးဇင္း
တစ္ပါးအေနနဲ႕ဆြမ္းခံၾကြျပီးရင္
ကို္ယ့္ဘာသာ အမွတ္ကေလးနဲ႕
ဆက္သြား အပိုစကားေတြ ေျပာမေနနဲ႕။
ဒီလိုေလး မိမိ စိတ္ထဲမွာ
ကန္႕သတ္ထားေလေတာ့ စကားစျမည္
ေျပာလာတာကိုပဲ အလိုမက်ျဖစ္ေနေတာ့တာ။
ဒီထက္ပိုျပီး
ဥမၼာဒႏၷီ ပ်ိဳ႕ကို ရြတ္ျပသြားေတာ့
ပိုဆိုးေပါ့။ မိမိ ကိုယ္၌က
ရဟန္းတစ္ပါးအေပၚေဘာင္ခတ္မိတဲ႕အျဖစ္။
တကယ္ဆိုရင္
ဦးဇင္းၾကီးက မိမိျပဳလုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈ
ကုသိုလ္ေၾကာင့္
ေကာင္းက်ိဳးေတြ ခံစားရမယ့္အေၾကာင္းကို
ကံတရားနည္းနဲ႕
ဆံုးမခ်င္တာျဖစ္နိုင္ပါလွ်က္
မိမိစိတ္က ေဘာင္ခတ္ျပီး ရႈျမင္
သံုးသပ္မိေလေတာ့ ေနရင္း ထိုင္ရင္းကို
စိတ္ထဲမွာကသိကေအာက္
ေတြ ျဖစ္လို႕ေပါ့။ ခုဆို အဲ့ဒီ အစြဲက
မနက္ခင္းတိုင္း ဦးဇင္းၾကီး
ဆြမ္းခံၾကြလာတာျမင္တိုင္း
ကသိကေအာက္ၾကီးျဖစ္ေနတာ။
ေျပာတဲ့ဦးဇင္းၾကီးက
တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေလာက္ေျပာျပီး
ျပီးသြားတာၾကာေပါ့။ မိမိမွာေတာ့
ေဘာင္ခတ္ျပီး ရႈျမင္တဲ့စိတ္နဲ႕
ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနတံုး။ ဆိုေတာ့ကာ……
စိတ္တစ္ခုရဲ႕အစြဲဟာ ႏွစ္သက္ရာ
မႏွစ္သက္ရာ အကုန္စြဲတတ္တဲ့
သေဘာအတိုင္း စိတ္ရဲ႕နိယာမ
သေဘာေလးကေတာ့ ပီျပင္ေနေလရဲ႕။
မိမိက အဲ့ဒီအစြဲတစ္ခုကို
ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ မၾကိဳးစားပဲ ဆြဲကိုင္ထားတာ
ျဖစ္ေနျပီ။ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ
ဘုရားရွင္ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္း
၀ိနည္းေတာ္မ်ားကိုလိုက္နာက်င့္ၾကံရမွာျဖစ္ပါတယ္။
အဲ့ဒီလိုမက်င့္ၾကံ
ရင္ အျပစ္ျဖစ္ပါတယ္။ မက်င့္ၾကံရေကာင္းလားလို႕
အလိုမက်ျဖစ္ရင္
ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မိရင္
ေစာ္ကားေျပာဆိုမိရင္ ေျပာတဲ့သူမွာအျပစ္ျဖစ္မယ္။
သိေတာ့ သိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဆိုတာက
အလြန္ျမန္တာကိုး။
အလိုမက်တာေတြ႕တာနဲ႕ စိတ္ထဲကေန
ထင္ခ်င္ရာထင္ပစ္လိုက္မိတာ။
ျပစ္မွားတဲ့အေတြး ေတြးလိုက္မိတာ။
ျပစ္မွားတယ္ဆိုတာကလဲ
ျပစ္မွားတတ္တဲ့စိတ္ ေဒါသကိေလသာ
ကို မပယ္ရေသးလို႕လည္းျဖစ္တာပါ။
ကာမရာဂနဲ႕ ပဋိဃလို႕ေခၚတဲ့
ေလာဘ စိတ္ ေဒါသစိတ္ေတြကို
အနာဂါမိမဂ္ကသာ
ပယ္သတ္နိုင္တာကိုးေနာ္။
ေသာတာပတၱိမဂ္နဲ႕ သကဒါဂါမိမဂ္ ႏွစ္ပါး
က ဒိ႒ိ နဲ႕ ၀ိစိကိစာၦ ကိုသာ ပယ္သတ္
ပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့
စိတ္ကေလးက လႊတ္ခနဲဆို
ျဖစ္ျပီးသြားျပီ။ ဒီစိတ္ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕
ေတြးမိတာက ေနာက္က်ေနျပီ.။
ေဒါသျဖစ္ျပီးျပီ။ အလိုမက်ျဖစ္ျပီးျပီ။
ထင္ခ်င္ရာထင္ျပီးျပီ။
အျပစ္တင္တဲ့အေတြးက ေတြးျပီးသြားျပီ။
စိတ္ထဲမွာျဖစ္တာဆိုေတာ့
ျဖစ္ဖို႕လည္းလြယ္ေနတာကိုး။
ဘယ္သူမွလည္း မသိဘူးေလ။ မ်က္နွာမွာ
ျပံုးထားေပမယ့္
စိတ္က ပုပ္ပြျပီး ထင္ခ်င္ရာထင္
ေစာ္ကားခ်င္ရာေစာ္ကားတတ္ၾကတာပါလား။
စဥ္းစားၾကည့္ရင္
အင္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာက စိတ္ပဲ။
ေနာက္ဆံုးဘ၀နဲ႕ ရဟႏာၱျဖစ္ျပီး
နိဗၺာန္၀င္စံမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတာင္
စိတ္တစ္ခု
အလြယ္ျဖစ္လိုက္မိတာနဲ႕ ေယာက်္ားစင္စစ္ကေန မိန္းမ
ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲ။
အတိတ္က ဆုေတာင္းေကာင္းခဲ့လို႕
ေရႊေရာင္ အဆင္းရွိတဲ့
ကစၥနာ ရဟႏာၱမေထရ္ကို ျမင္တဲ့ခဏ
အဆင္းကို သာယာမိတဲ့
စိတ္နဲ႕ ကာမရာဂစိတ္ေတြေပါက္ဖြားျပီး
အကုသိုလ္ေဇာ ေစာလိုက္တာ
“ ငါ့ မိန္းမ ငါ့ဇနီးမယား
ျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲ” လို႕ ေတြးမိလိုက္တာ
ခ်က္ခ်င္းပဲ ေသာေရယ် လုလင္ဟာ
ေယာက်္ားစင္စစ္ကေန
မိန္းမ အသြင္သ႑န္ကို
ေျပာင္းလဲသြားပါေရာ။
စိတ္က ေဖာက္ျပန္လိုက္တဲ့ခဏေလးတြင္းမွာ
သီလ သမာဓိ ပညာ အားၾကီးတဲ့
အပူေဇာ္ခံထိုက္ေသာ ရဟႏာၱ
မေထရ္ျမတ္ကို
တဏွာမ်က္လံုးနဲ႕ၾကည့္ျပီး ျပစ္မွားလိုက္တဲ့စိတ္
ဒိ႒ိနဲ႕ယွဥ္ျပီးျဖစ္ေပၚတဲ့ ေလာဘမူတဲ့
အကုသိုလ္ စိတ္ကေလး
စိတ္ထဲမွာ ေတြးၾကံတာကိုက
ငါ့မိန္းမ လို႕ဆိုထားတာ
ငါ ဆိုတဲ့ သကၠာယ ဒိ႒ိအစြဲကပါျပီးသား ။
သံုးရံုကေလး သံုးတာ
မဟုတ္ဘူး။တကယ္ယူထားတာ။
နိမ့္က်တဲ့စိတ္က ေျပာင္းလဲလိုက္တာ။
ျမင္တဲ့အာရံု အေပၚမွာ
ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ကေလး မေမြးပဲ
နိမ့္က်တဲ့စိတ္က ၀င္သြားျပီး
ေျပာင္းလဲလိုက္တာ။ လက္ငင္း ခ်က္ခ်င္း
ေယာက်္ားစင္စစ္က မိန္းမသားဘ၀ကို
ရသြားတယ္။
ျမင္လိုက္တဲ့အဆင္းအာရံု အေပၚမွာ
ႏွစ္သက္လိုလားတဲ့
သာယာမိတဲ့ ေ၀ဒနာေလးတစ္ခ်က္ကေန
တဏွာဆိုတဲ့
လိုခ်င္ရခ်င္မိတဲ့ စိတ္ အစြဲအလန္းနဲ႕
ငါ့မိန္းမျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႕
ေတာင့္တတဲ့ စိတ္တစ္ခု
ျပဳလုပ္ျဖစ္တည္လိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ
နာမ္တရားရဲ႕ေဖါက္ျပန္မႈေၾကာင့္
အထည္ရုပ္ခႏၶာၾကီးေတာင္မွ
ေျပာင္းလဲဖြဲ႕တည္တဲ့အျဖစ္။ ဒါေၾကာင့္
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မွာ
ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာ က
ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ေ၀ဒနာေၾကာင့္ တဏွာျဖစ္ရာက
စြဲစြဲလန္းလန္းနဲ႕ စိတ္က
ဆံုးျဖတ္ၾကံစည္လိုက္တာေနာ္။
ျဖစ္သြားတာက စိတ္ကေလး တစ္ခ်က္ပဲ။
၀စီကံ မပါဘူး။
ကာယကံ မပါဘူး။ မေနာကံေလး တစ္ခ်က္
ျဖစ္လိုက္တာပဲ ရွိတယ္။
ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ စိတ္ ေနာ္။
မိမိကေကာ မိမိစိတ္ကို ဘယ္လိုထိန္းမလဲ။
လစ္ခနဲ လစ္ခနဲ
ျပစ္မွားလိုတဲ့စိတ္ကေလး ၀င္၀င္ေနတာ။
အလိုမက်ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ။
အႏ ၱရာယ္ မ်ားလိုက္တာ။
ျဖစ္ျပီးသြားတဲ့စိတ္ကို သိသိျပီး
ဒီစိတ္မ်ိဳးမျဖစ္ရဘူးလို႕
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးေနတဲ့ၾကားက
ဦးဇင္းၾကီးကိုေတြ႕တိုင္း
အလိုမက်ျဖစ္ေနလိုက္တာ။
ဒီေတာ့ ဦးဇင္းၾကီးကို
မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္တယ္။
မနက္ဆို ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခ်ိန္ထက္
ေစာျပီး ပို၍ ပို၍ ေစာျပီး
သန္႕ရွင္းေရး လုပ္တယ္။ ဆြမ္းေလာင္းတာက
အေမကပဲ
ေလာင္းတာပါ။ အေမက ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပီး
ရိုရိုေသေသ
ေလာင္းလႈေလ့ရွိပါတယ္။ မိမိက
၀ိုင္းကူေပးရံုေလာက္ပဲ။
အဲ့ေတာ့ မေတြ႕ရင္
မျပစ္မွားမိေတာ့ဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့
ကိုယ္တိုင္ ထ ျပီး ဆြမ္းခ်က္ရတယ္။
ျပီးေတာ့
ဦးဇင္းၾကီးက ဆြမ္းခံခ်ိန္မွာ
ၾကြလာတယ္။ မိမိက
တာ၀န္ယူထားရျပီးဆိုေတာ့
ဆြမ္းလည္းေလာင္းရေတာ့မယ္။
မေလာင္းလို႕လည္း မရဘူး။
မိမိတို႕အိမ္က တစ္ေန႕ကို ဆြမ္းက
၃ မ်ိဳး ေလာင္းေနတာ။ အာရံုဆြမ္းမွာ
ပုဗၺာရံုေက်ာင္းတိုက္က
ရဟန္း သာမေဏ စုစုေပါင္း ၁၀ ပါး (သို႕)
၁၂ ပါးေလာက္က
လမ္းမေပၚကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပီး
ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါ
အိမ္၀င္းအျပင္ထြက္ျပီး
ဆြမ္းေလာင္းတယ္။ ဦးဇင္းၾကီးကေတာ့
အိမ္ထဲ၀င္ျပီး ထိုင္ခံုမွာ က်က်နန
ထိုင္ျပီး ဆြမ္းခံယူျပီး ဆုေတြ
ေပးျပီးမွ ျပန္ၾကြတာ။ ေနာက္ ျပီး
ေန႕ဆြမ္း ကို ရြာေက်ာင္းက
ကိုရင္ေလးေတြက ဆြမ္းခ်ိဳင့္ နဲ႕
လာေကာက္ေပးတယ္။
အဲ့ဒီလိုဆိုေတာ့ ဦးဇင္းၾကီးက
အခ်ိန္က်ျပီ။ အိမ္ထဲ၀င္လာျပီး
ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ထိုင္ခံုမွာ က်က်နန
ထိုင္ေနျပီ။ ဦးဇင္းၾကီး
လက္ထဲက ကိုင္လာတဲ့ စတီးခ်ိဳင့္ကို
ရိုရိုေသေသ လွမ္းယူ။
ျပီးေတာ့ ခ်ိဳင့္ အလြတ္ထဲကို
ဆြမ္းဟင္းေလာင္းထဲ့။ ခ်ိဳင့္ကိုျပန္ျပီးဆင့္။
ဦးဇင္းၾကီးကိုေပးျပီး
ပန္းကန္ေလးနဲ႕ ထည့္ထားတဲ့
ဆြမ္းထမင္းကို ဦးဇင္းလက္နဲ႕
ပိုက္ထားတဲ့ သပိတ္ထဲ ေလာင္း
ထည့္။ ေလာင္းထည့္ျပီးတာနဲ႕
ဦးဇင္းၾကီးရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ
ရိုရိုက်ိုဳးက်ိဳးေလး ပုဆစ္တုပ္
ထိုင္ျပီး လက္အုပ္ခ်ီတယ္။
ဦးဇင္းၾကီးက ေမးတယ္ ဒကာမၾကီးက
ဘယ္သြားတာလဲ တဲ႕။
အေမ ေနမေကာင္းလို႕ဘုရားလို႕
ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။
လက္အုပ္ခ်ီျပီး ဦးဇင္းၾကီးကို
ရွိခိုးတယ္။
အဲ့ဒီမွာ…..ကသိ ကေအာက္စိတ္နဲ႕
ရွိခိုးကန္ေတာ့လို႕ေတာ့မရဘူး။
မိမိစိတ္ကို မိမိျပင္တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို မွန္းဆလိုက္တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ရည္မွန္း၍
ဤသာသနာေတာ္ကို
ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ
သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္တို႕အား
ဆြမ္းအဟာရျဖင့္ ကပ္လႈပူေဇာ္ပါ၏
လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးလိုက္တယ္။
ေတြးလိုက္တဲ့ခဏ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ယံုၾကည္ျခင္း ဟူေသာ
သဒၶါတရားနဲ႕အတူ
သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္ကို ရိုေသစြာ
ကပ္လႈျခင္း ဟူေသာ သကၠစၥ
ဂါရ၀တရား စိတ္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းျပီး
ၾကည္လင္ရႊင္ျပစြာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ
လႈဒါန္းလိုက္ရတယ္။
သံဃာလို႕ စိတ္က
ရည္မွန္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပုဂၢိဳလ္မပါေတာ့ဘူး။
စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်ျဖစ္ေစတဲ့
ဦးဇင္းၾကီးမရွိေတာ့ဘူး။
မိမိလႈဒါန္းတဲ့ ဆြမ္းက သံဃိက ဒါန
အျဖစ္လႈဒါန္းတာျဖစ္သြားျပီ။
သံဃာကိုရည္မွန္းလိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္
တစ္ဦးတစ္ေယာက္
အျမင္အေတြးေတြပ်က္ျပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။
ဦးဇင္းၾကီးက သူေပးေနက် ဆုေတြ
အရွည္ၾကီး ေပးျပီး
ျပန္ထြက္သြားေလရဲ႕။
အေစာက ျဖစ္ေနတဲ့ ကသိ ကေအာက္စိတ္ေတြ
မရွိေတာ့ဘူး။
အရင္ေန႕ေတြတုန္းက ျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့
အလိုမက်စိတ္ေတြ
မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို
အာရံုျပဳျပီး မွ
သံဃာေတာ္ကို ရည္မွန္းျပီး ဆြမ္းအဟာရ
ေလာင္းလႈလိုက္တာ
ကုသိုလ္ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲသြားတယ္။
ျမန္ဆန္လြန္းတဲ့စိတ္။
ေကာင္းတဲ့ဘက္ကို
ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ျပဳျပင္လိုက္ေတာ့လည္း
ကုသိုလ္စိတ္ေတြျဖစ္လို႕။အလိုမက်စိတ္ကိုေမြးထားေတာ့လည္း
အကုသိုလ္စိတ္ေတြျဖစ္လို႕။
စိတ္တစ္ခုကို အရင္းျပဳျပီး
အကုသိုလ္စိ္တ္ေတြ မျဖစ္ေစပဲ
ကုသိုလ္ စိတ္ေတြျဖစ္ေအာင္
ထိန္းေက်ာင္းလို႕ျပဳျပင္နိုင္ၾကပါေစ။
ခက္ဆစ္အဖြင့္-
ကသိကေအာက္=ကိုယ္စိတ္
မသက္မသာျဖစ္ျခင္း။
*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္*****
0 comment:
Post a Comment